Uyku Mahmurluğu

Sabahlığını giyip verandaya oturdun. Hava henüz aydınlanmamıştı. Yüzüne bakmaya çalışıyordum. Sanki yoktu! Dalgalı saçlarında ay ışığı vardı. Havalanıyordu.

dedin ki;
- Neden hepsi yaşını merak etti?
- Onları görmedim.
- Adını bile söylememiştim.
...
- Kendini ifade etmeye çalışıyordun.
- Hiç başarılı olmadım.
- Zorunda değildin.

Güneş doğmaya başlayınca arkamı döndüm ve yorganın altına girip uyumaya devam ettim. Muhtemelen yine kaybolmuştu. Uyandığımda hatırlamayacağım. Hiç söylemediğin cümlenide hatırlamayacağım.

- Hep sormak istemiştim.

Bunu her söylediğinde yok oldu hayalin güneş ışığı ile. Devamı gelmedi hiç. Güneşe saklandığından beri geceleri ayaktayım.

Üç Kez Seni Seviyorum Diye Uyandım.

Üç kez seni seviyorum diye uyandım
Tuttum sonra çiçeklerin suyunu değiştirdim
Bir bulut başını almış gidiyordu görüyordum.

Sabahın bir yerinden düşmüş gibiydi yüzün.

Sokağı balkonları yarım kalmış bir şiiri teptim
Sıkıldım yemekler yaptım kendime otlar kuruttum
-Taflanım! diyordu bir ses duyuyordum.

Cumhuriyetin ilk günleri gibiydi yüzün.

Kalktım sonra bir aşağı bir yukarı dolaştım
Şiirler okudum şiirlerdeki yaşa geldim
Karanfil sakız kokan soluğunu üstümde duydum.

Eskitiyorum eskitiyorum kalıyor ne kadar güzel olduğun.
-İlhan Berk-

Seni neden sevdiğimi biliyorum artık. 6 yıl boyunca sordum kendime. Arada bir yalnızlığa adını dilime pelesenk ederdim. "Of" demek yerine...

Hatırlamamak daha iyi sanırım.

6 Yıl dediysem şimdiki durum hakkında fikir yürütemezsin. Hala kalkanlarım var benim.Çocukkende böyleydim.

O kadar kızdım ki, özgüvenimi benden alan deve boylu kadına... Bugün bile başka etkileri var üstümde. Benim kalkanlarım sana değildi. Elbette başka meseleler vardı. Benim kalkanlarım 10-11 yaşımdayken, deve boylu kadınaydı.. Benim kalbimi yere atıp topuğu ile parçalamıştı. Çürük bir koku yayıldı sonra, alayınızdan nefret ettim. O gün yüzümün rengi ayakkabısına bulaşan kalbimin rengiydi. Bakmayın öyle deve boylu dediğime, yıllar sonra karşıma çıktığında o kadar uzun boyluda değilmiş...

Ben seni neden sevdiğimi biliyorum artık. Hepsini açıklamam. O kadın olmasaydı senden duyduğum tek şey parmaklarından çıkan ses olurdu... Ve ben seni tanımazdım. Bu kadar yorgunluk acı değil mi?... Bu bir itiraf değil. Okumanı isteseydim sana söylerdim.

Konu aslında "Hayatımızda Fermantasyona Uğrayan İnsanlar" olmalydı. Hala silebilirim!" (Sildi)

Gidenler...

Hep uzun yıllar süren arkadaşlıklarım olsun istemişimdir. Farkettim ki büyüdükçe kendilerince şekillendiler. Hayat seçimleri, yaşam biçimleri, tercihler... bir sürü ıvır zıvır.
Gerçek var mı? Ne için gittiler? Hepsi bencillikleri ile belkide. Bastırılmaz histerik duygular. (Tamam ablacım, son kez kullandım o kelimeyi) Bazıları "inatla" yıpranmış.

Herneyse...

Bir tohum nasıl filizlenip ağaç oluyorsa, eski haline dönmüyorsa bu da onun gibi. Son dönemde yaşadıklarımla ilgili değil bu konu. Başlıkta görüldüğü üzere "Hayatımızda Fermantasyona Uğrayan İnsanlar"
Neyi sildiğimi merak edenleriniz vardır belkim. Sizide o bilmemezliğin içine koydum. "Bunun içindeyim" diyebilirsiniz. Biraz çocukluğumdan bahsettim.Yok baya baya olay anlattım...

Şimdi bulunduğum noktadan bakıyorumda, hiçbirisi kendim gibi değil. Seviye anlamında. Olması gerektiği gibi olmadıklarından gittiler. Geçtiğimiz gün kaybettiğimiz rahmetli Yaşar Kemal diyor ya! "o güzel insanlar, o güzel atlara binip gittiler." Güzel olduklarını söyleyemem ama iyikide gittiler.

İnsan neden yaşar? Bir insan için değil, birkaç insan içinde değil. Mutlak gerçeğin farkında olup inançlı insanlar bilir. Burası sınav dünyası. Kısacası ölmeye geldik.

İnsanlar birbirine alışınca rahat davranır. Kalp kırmaya gelince, kötü sözler söylemeye gelincede öyle. Üniversiteye başlamadan önce kimseyle uzun süre arkadaşlık yapmak istemiyordum. 1 yıla yakın bu devam edince sonradan, tabi ki cici mi cici bir arkadaşla tanıştım. ardı geldi sonra. ^-^ Bir çeşit dönemden geçtiğim için öyle hissediyordum. Amma velakin bu garip dönem sona erince yeni şeylerin iyileştirdiğini gördüm.

Mantığın duyguların önüne geçtiğinde yeni birşeyler daha öğreniyorsun. Birşey daha öğrendim. Karşındakine ne söylersen söyle, ne kadar çok kişisel gelişim kitapları okusanızda faydası olmaz. Yazanların bakışı ile siz bir değilsiniz. Yaşamadan geçmiyor.

Dedim ya burası sınav yeri diye. Her an sınandığımızın farkında olmalıyız.

Üçgen şeklinde kocaman bir evin çatısını düşünün. Koruduğunuz bütün duygular bunun içinde saklı.
Birde kocaman bir bağ düşünün. Herşey apaçık alanda.

Hangisi gerçeğe daha yakın?

Bunları duygularımı kaybettiğim için mi yazıyorum. "Kaybetmek" ifadesi yerine daha başka birşey. Çünkü nerede olduklarını hatırlamıyorum.